John Coplans was een fotograaf die zijn eigen oude mannenlichaam fotografeerde op een speelse, bijna sculpturale, wijze. Zo creëerde hij een poëzie in zijn werk. Hij gaat hiermee in tegen de trend van het schoonheidsideaal: (een jong knap vrouwenlichaam). Voor velen wordt het als confronterend ervaren om naar zijn kunst te kijken. In dit ontwerp voor de expografie heb ik deze confrontatie nog intiemer en duidelijker willen maken. In tegenstelling tot de grote witte zalen waar zijn werken meestal in tentoongesteld worden, wou ik de foto’s van John Coplans net in intiemere zwarte ruimten etaleren. Zowel door de zwarte achtergrond, als door de aaneenschakeling van in vorm en hoogte verschillende ruimtes, wordt een ontdekkingswandeling gecreëerd die het oog van de toeschouwer steeds naar de foto’s leidt. De beleving van de ruimten en de beleving van de foto’s lopen parallel, met een humoristische toets. De lichtinval focust zich op de werken. Dit alles doet de toeschouwer vertragen en langer stilstaan bij de kunst en zijn poëzie. Het oude mannenlichaam wordt op verschillende wijze ontdekt doorheen de expografie. De confrontatie uitvergroot.
